Տղամարդը դուրս եկավ իր տանից, որպեսզի հիանար իր նոր բեռնատարով: Ի անհանգստություն իրեն՝ տեսավ՝ իր երեք տարեկան տղանակ մեխեր էր մեխում բեռնատարի փայլուն ներկի վրա:
Տղամարդը վազեց փոքրիկ տղայի մոտ և ձեռքերը մեխեց աղբի մեջ՝ որպես պատիժ:
Երբ նա հանգստացավ, տղային տարավ հիվանդանոց: Բժիշկը նյարդայնացած փորձում էր պահպանել երեխայի ջարդված ոսկորները: Նա պետք է ամպուլացներ երեխայի մատները:
Երբ տղան արթնացավ ու տեսավ իր մատների վրայի բրոնզե կաղապարները, անմեղորեն հարցրեց.
– Հայրի՛ կ, ես ցավում եմ քո բեռնատարի համար, իսկ երբ հետ կաճեն իմ մատները:
Տղամարդը տուն վերադարձավ և ինքնասպան եղավ;
Ձեր համբերատարությունը կորցնելուց առաջ նախ և առաջ մտածեք այն մարդկանց մասին, ում սիրում եք: Բեռնատարները կվերանորոգվեն, իսկ ջարդված ոսկորներն ու ցավը՝ ոչ միշտ;
Շատ հաճախ մենք չենք կարողանում հասկանալ մարդու և երևույթի միջև եղած տարբերությունը: Մենք մոռանում ենք, որ ներողամտությունը ավելի արժեքավոր է քան, վրեժը:
Մարդիկ սխալներ են գործում: Բայց այն գործողությունները, որ մենք անում ենք զայրույթի ժամանակ, կարող են մեզ հավերժ հետապնդել:
Կա՛ նգ առ և խորհի՛ ր:
Մտածի՛ ր միչև գործելդ:
Եղի՛ ր համբերատար, ների՛ ր և մոռացի՛ ր, սիրի՛ ր բոլորին:
Նա, որ չի կարող համբերատար լինել, կտուժի վշտից ու հուզմունքից:
Մխիթար Սեբաստացի Կրթահամալիր, 12-րդ դասարան 
One Comment Add yours